Μου έκανες το ποστ κεφαλοτύρι και τα μεν θεολογικά τα ερμηνεύεις κατά το δοκούν , τα δεν επιστημονικά τα παρουσιάζεις μονόπλευρα ως την μοναδική επιστημονική αλήθεια .
Η εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου:
Θα απαντήσω όσο πιο συγκεκριμένα μπορώ και όσο πιο ξεκάθαρα.
Ο Δαρβινισμός έχει καταργηθεί και δεν στέκει στην επιστημονική κοινότητα, εκτός ξαναλέω , από το μυαλό συγκεκριμένων επιστημόνων που τον έχουν ανάγει πια σε ιδεολογία.
Η θεωρεία του Δαρβινισμού, τουλάχιστον όπως αυτή παρουσιάστηκε από το Δαρβίνο στο έργο του “Η καταγωγή των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής” , πιστεύει (όχι απέδειξε)
1) πως τα modules ενός είδους είναι ποικίλα
2) αναπαράγονται δε με ρυθμούς περισσότερους από όσους χρειάζονται για να αντικατασταθούν οι πρόγονοι
3) ως εκ τούτου ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει συναγωνισμός για την επιβίωση και να επιβιώνουν ΑΛΛΑ και να αναπαράγουν οι καταλληλότεροι
Η παραπάνω εξελικτική πορεία ,κατά τον Δαρβίνο, συμβαίνει μέσω της φυσικής εξελικτικής επιλογής(!)
που ενεργεί σε ατομική παραλλαγή. (χαχα) και έχει ως αποτέλεσμα την επιβίωση των καταλληλότερων. (sic)
Όσο πιο συνοπτικά γίνεται αυτές ή ταν οι θεωρίες του Δαρβίνου.
Ό μως αγαπάει ο θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη.
Έτσι μια ωραία μέρα αποκαλύφτηκε ο γενετικός μηχανισμός των μεταλλάξεων και το παραμύθι του Δαρβίνου έχασε την γη κάτω από τα πόδια του…
Περάσαμε όμως σε μιά νέα θεωρεία την Συνθετική Θεωρία της Εξέλιξης ή Νεοδαρβινισμό
Τι επικαλέστηκε ο Νεοδαρβινισμός;
πως μπορεί μεν πηγή των εξελικτικών αλλαγών να είναι οι μεταλλάξεις που μπορεί να συμβούν στο γενετικό υλικό (DNA) . Στη συνέχεια όμως, υπό την κατευθυντήρια δράση της φυσικής επιλογής , είναι δυνατόν σιγά σιγά να δημιουργηθεί ένα νέο είδος.
Ήδη έχουμε αλλάξει σελίδα όμως και ο Δαρβινισμός έχει καταρριφθεί και μεταλλαχτεί.
Για να καταλάβετε την ουσία της διαφοράς , Μεταλλάξεις μπορεί να συμβούν σε οποιοδήποτε κύτταρο του οργανισμού. Όμως μόνο οι μεταλλάξεις στα γεννητικά κύτταρα (ωάριο, σπερματοζωάριο) μεταβιβάζονται στους απογόνους . Ας πούμε έτσι δημιουργούνται οι κληρονομικές ασθένειες .
Γιατί είναι σημαντικά τα παραπάνω και ποια είναι τελικά η διαφορά για όσους τυχαίνει να μην έχουν την περιβόητη γνώση στο αντικείμενο;
Ξέρουμε πια, τις αιτίες των μεταλλάξεων, οι οποίες ΔΕΝ συμβαίνουν μέσω κάποια θεσμοθετημένης κατά τον Φασίστα Δαρβίνο φυσικής επιλογής.
Αλλά προέρχονται:
α) τυχαία, ξαφνικά λόγω λαθών κατά την αντιγραφή του DNA ή κατά τη διαίρεση των χρωμοσωμάτων
β) προκαλούνται από παράγοντες όπως χημικές ουσίες, ακτινοβολίες Χ, ακτινοβολίες γ, κοσμική ακτινοβολία, υπεριώδης ακτινοβολία κλπ.
Η δε φύση, τις αντιστρατεύεται, διότι ενεργοποιεί τα ειδικά ένζυμα που επιδιορθώνουν τα λάθη . Άρα δεν τις προάγει και δεν τις επιδοκιμάζει, ούτε θεωρεί πως είναι κάτι ωφέλιμο στην εξελικτική πορεία, όχι των μονάδων μόνο, αλλά του συνόλου.
Άλλωστε πια γνωρίζουμε πως οι οι μεταλλάξεις στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι επιβλαβείς επειδή έχουν σοβαρές επιπτώσεις στον οργανισμό. Άλλωστε σε μεταλλάξεις οφείλονται και πολλές κληρονομικές ασθένειες και καρκίνοι.
Αφού λοιπόν τελειώσαμε επιστημονικά με τον Δαρβίνο και προσωπικά δεν ξανά ασχολούμαι, όπως δεν έχω και καμία υποχρέωση να επικαλεστώ κανέναν σύγγραμμα για αυτά που λέω, όποιος θέλει με πτυχίο ή χωρίς ας τα αμφισβητήσει ως ψέμματα.
Περνάμε στην κεκαλυμμένη Όσιρις, τον νεο-Δαρβινισμό πάλι με απλά λόγια και κατανοητά:
Σύμφωνα τώρα με τη συνθετική θεωρία της εξέλιξης ή «νεοδαρβινισμό» , τα διάφορα είδη φυτικών και ζωικών οργανισμών που υπάρχουν σήμερα, προέκυψαν από απλούστερες προγονικές μορφές με σταδιακή διαφοροποίηση των χαρακτηριστικών τους . Αυτή η διαφοροποίηση οφείλεται σε προσθήκη γενετικής πληροφορίας στο DNA των προγονικών μορφών, η οποία προσθήκη υποτίθεται ότι συνέβη με διαδοχικές τροποποιήσεις του γενετικού υλικού μέσω ενός μεγάλου πλήθους αλλεπάλληλων ευνοϊκών μεταλλάξεων οι οποίες συνέβησαν εντελώς τυχαία . Με τη συσσώρευση όλων αυτών των μεταλλάξεων και με τη βοήθεια της φυσικής επιλογής, οι οργανισμοί απέκτησαν σταδιακά νέες ιδιότητες και εξελίχθηκαν σιγά σιγά σε ανώτερα είδη.
Το Σύμπαν έριχνε και ρίχνει ζάρια, κι όλο εξάρες βγαίνουν… αυτή είναι επιστήμη!
Για να το καταλάβουμε με νούμερα αυτό είναι δύσκολο ή και και βαρετό οπότε θα το παρουσιάσω ως εξής.
Για να διαφοροποιηθεί ένας οργανισμός σε τέτοιο βαθμό ώστε να προκύψει ένα νέο είδος, απαιτείται ένας πολύ μεγάλος αριθμός μεταλλάξεων οι οποίες αφενός να μην είναι βλαπτικές, αφετέρου δε η κάθε επόμενη μετάλλαξη να «συνεχίζει» αυτό που προκάλεσε η προηγούμενή της . Υποθέτοντας ότι σε έναν οργανισμό συμβαίνουν αποκλειστικά μη βλαπτικές μεταλλάξεις (ενδεχόμενο εντελώς ουτοπικό), η πιθανότητα να συμβούν μόλις δύο μεταλλάξεις που η μία να συνεχίζει το έργο της προηγούμενής της, είναι 1 στα 10 14 (100 τρισεκατομμύρια) και το αποτέλεσμα τους θα ήταν π.χ. απλώς το ζάρωμα των φτερών μιας μύγας .
Η πραγματοποίηση μιας τέτοιας πιθανότητας απαιτεί έναν αριθμό κυττάρων που δεν χωρούν σε ολόκληρο τον πλανήτη μας . Επιπλέον, τέσσερις μόνο μεταλλάξεις απέχουν μακράν από το να διαφοροποιήσουν οποιονδήποτε οργανισμό σε τέτοιο βαθμό ώστε να προκύψει ένα νέο είδος . Άλλωστε ο Ήλιος μας υπολογίζεται ότι έχει ηλικία περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια (10 17 δευτερόλεπτα) και ότι το Σύμπαν περιέχει 10 80 άτομα. Άρα ολόκληρο το Σύμπαν δεν είναι τόσο μεγάλο αλλά ούτε και το ηλιακό μας σύστημα τόσο παλαιό ώστε να καταστεί ποτέ εφικτό να εκπληρωθούν πιθανότητες τέτοιας τάξης μεγέθους! (π.χ. ο γνωστός εξελικτικός Julian Huxley υπολόγισε την πιθανότητα προέλευσης του αλόγου από εξέλιξη σε 1 στα 10 300.000 !!!).
Όπως προαναφέραμε, η συντριπτική πλειοψηφία των μεταλλάξεων είναι βλαπτικές. Αυτό σημαίνει ότι δεν δημιουργούν κάποιο νέο χαρακτηριστικό αλλά αλλοιώνουν κάποιο υπάρχον . Έτσι, σε ένα υποθετικό σενάριο εξέλιξης μέσω συσσώρευσης μεταλλάξεων, η σπανιότητα εμφάνισης των ευνοϊκών μεταλλάξεων (αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν τέτοιες) θα είχε ως συνολικό αποτέλεσμα την υποβάθμιση των λειτουργιών του οργανισμού (αν ήταν βιώσιμο το αποτέλεσμα) και σε καμία περίπτωση τη βελτίωσή του προς ένα ανώτερο νέο είδος. Άλλωστε, αυτός ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζονται και δρουν οι μεταλλάξεις, δηλαδή η τυχαιοτητα και η τάση για αποδιοργάνωση , αποκλείει τη δημιουργία μέσω μεταλλάξεων ενός νέου χαρακτηριστικού (π.χ. ενός νέου σωματικού μέλους) διότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ανάπτυξη αρμονικής και οργανωμένης συνεργασίας επιμέρους τμημάτων (νεύρα, μύες κλπ.) ώστε το νέο αυτό μέλος να μην είναι κάτι το περιττό αλλά να μπορεί να επιτελεί μια εξειδικευμένη λειτουργία. Η τυχαιότητα και η αλλοίωση όμως δεν επιφέρουν ποτέ βελτίωση και οργάνωση αλλά υποβάθμιση και αποδιοργάνωση . Αυτό άλλωστε εκφράζει και ο 2ος Θερμοδυναμικός Νόμος.
Από όλα τα παραπάνω λοιπόν γίνεται φανερό ότι οι μεταλλάξεις δεν μπορούν να αποτελέσουν μηχανισμό δημιουργίας νέων ειδών και γενικότερα εξέλιξης . Άλλωστε, κανένας επιστήμονας δεν συνιστά τη συστηματική έκθεση σε ιατρικές συσκευές ακτινοβολιών, ούτε υποστηρίζει ότι η ελάττωση του όζοντος (δηλαδή η αύξηση των επιπέδων υπεριώδους ακτινοβολίας) μπορεί να έχει ευεργετικά αποτελέσματα ή να βελτιώσει τους ζωντανούς οργανισμούς.
Αυτά συνοπτικά, αλλά ελπίζω κατανοητά, για το Δαρβίνο και τον νεο Δ αρβίνο.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλες θεωρίες εξέλιξης, σύγχρονες και 2-3 μάλιστα επιστημονικά τεκμηριωμένες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν θα τις βρείτε σε κανένα βιβλιοπωλείο της γειτονιάς γιατί δεν είναι η θέση τους εκεί.
Μα δώσε μας τις πηγές θα μου πεις, ποιο αναγνωρισμένο επιστημονικό περιοδικό δέχθηκε να τις δημοσιεύσει;
3 είναι όλα κι όλα το εξής 1 θα σου απαντήσω… Και το τι διδάσκεται στα ελληνικά πανεπιστήμια έχει να κάνει με το επίπεδο του του Υπ.Παι (με ή άνευ των θρησκευμάτων) Και ναι το επίπεδο του Ιράν είναι καλύτερο από το δικό μας. Η επιστημονική κοινότητα εκεί υπάρχει… εδώ υπάρχει;
Π ροφανώς λοιπόν τις γνωρίζω μόνος μου, άρα ίσως είναι δικής μου κοσμοθεώρησης και δεν μας αφορούν.
Οπότε δεν πρόκειται και να τις παρουσιάσω.
Θα εξηγήσω μόνο τον λόγο που υπάρχουν 2-3 (στις λεπτομέρειες) για τους καλοπροαίρετους που θέλουν να μάθουν.
Ό λόγος είναι πως δεν έχουμε καταλήξει ακόμα στον ορισμό της ζωής.
Ναι καλά το διαβάσετε. Υπάρχει στην επιστημονική κοινότητα της πάνω αχλαδομιλήτσας διαφωνία το έτος 2022 μΧ στον ορισμό της ζωής. Ο επικρατέστερος την σημερινή εποχή και πιο αποδεκτός στην κοινότητα των βιολόγων είναι αυτός: οι οργανισμοί είναι ανοικτά συστήματα που διατηρούν ομοιόσταση, αποτελούνται από κύτταρα, έχουν ένα κύκλο ζωής, μεταβολίζουν, αναπτύσσονται, προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους, αποκρίνονται σε ερεθίσματα, αναπαράγονται και εξελίσσονται. Αυτό ορίζεται ως ζωή.
Και τι σχέση έχει ο ορισμός της ζωής με την εξέλιξη;
Μεγάλη, διότι αν οριστεί τι είναι ζωή μπαίνει η αρχή για την λύση μια σειράς άλλων ερωτημάτων.
Υπάρχουν πολλές προσπάθειες ιστορικά ορισμούς της ζωής, δεν θα μπλέξουμε με αυτά τώρα, θα μπλέξουμε όμως με το προτεινόμενο “πείραμα Miller-Urey.
Το οποίο έχει την βάση του και την αρχή του στην Αμβιογένεση.
Η θεωρεία αυτή πιστεύει την δημιουργίας – γένεση ζωής από την άμβια ύλη, είναι για τους αμύητους θιασώτες της, η απόδειξη πως δεν υπάρχει Θεός. Για τους μυημένους είναι ένα μεγάλο βήμα για το επέκεινα αλλά αυτή η γνώση παραμένει μυστική. Βεβαίως ο επιστήμονας πρέπει και οφείλει να ερευνά, δεν διαφωνούμε σε αυτό. Οποιαδήποτε όμως επιστημονική αποκάλυψη έχει πάντα διαστάσεις περισσότερες από τα πέντε αμινοξέα που παράχθηκαν και έγιναν 22.
Πίσω από τις λέξεις κρύβεται ο Αλέξης, και όπως πίσω από την Θεωρία του Δαρβίνου κρύφτηκε μια σειρά επιστημονικής αλητείας (βλέπε Γερμανία 1940) και φρικιαστικής ιδεολογίας.
Έτσι πίσω από την υλιστική θεωρία της αμβιωγένεσης κρύβεται μια σειρά διανοούμενων (sic) που θεωρούν πως η φύση ότι μπόρεσε να κάνει με τον άνθρωπο το έκανε, έχει κλείσει πια ο κύκλος του σαν είδος και πρέπει να ανοίξει ο νέος κύκλος εξέλιξης του νέου είδους ανθρώπου… Του μετά ανθρώπου.
Τέλος πάντων οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Αμβιογένεση χοντρα χοντρά είναι πως
από τις αρχέγονες αρχές, η ζωή στη Γη έχει αλλάξει περιβάλλον σε γεωλογική κλίμακα του χρόνου. Για να επιβιώσει στα περισσότερα οικοσυστήματα, η ζωή πρέπει να προσαρμοστεί σε ένα εύρος συνθηκών. Ορισμένοι μικροοργανισμοί, που ονομάζονται ακραιόφιλοι πχ, ευδοκιμούν σε φυσικά ή γεωχημικά ακραία περιβάλλοντα που είναι επιβλαβή για τις άλλες ζωές στη Γη. Αυτό πρακτικά μειώνει στο ελάχιστο τις πιθανότητες σχηματισμών αλυσίδων αμινοξέων να συστραφούν, να αποκτήσουν ειδικό τρειςδιάστατο σχήμα ώστε να επιτελεστεί η λειτουργία της πρωτεΐνης.
Επί του παρόντος υπάρχουν αυτές οι γνώσεις για τη ζωή στη γη:
Η ζωή στη Γη πρωτομφανίστηκε περίπου πριν από 4,28 δισεκατομμύρια χρόνια, λίγο μετά τον σχηματισμό των ωκεανών πριν από 4,41 δισεκατομμύρια χρόνια και μετά το σχηματισμό της Γης πρίν από 4,54 δισ. χρόνια. Η σημερινή ζωή στη Γη ίσως προήλθε από έναν κόσμο βασισμένο στο RNA, αλλά ούτε αυτός ήταν ο πρώτος. Ο μηχανισμός με τον οποίο ξεκίνησε η ζωή στη Γη είναι μας είναι άγνωστος.
Αυτά τα ολίγα είχα να πω με πολύ αγάπη όμως.
Κατήχηση δεν έχει άλλο. Ο κάθε ένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό…
Σημασία δεν παίζει άλλωστε αν πιστεύεις, παίζει και αυτό κάποια, αλλά γιατί πιστεύεις.
υγ. 29 κατασκευαστές πλυντηρίων ξέρουν! Εσείς?
υγ2: @ dalex αν δεν ειχα κανει λιγο κοπο για να γράψω, δεν θα το δημοσίευα, συμφωνώ με το ποστ σου…
@Asfodelus asfodelus άργησες ακόμα δεν απάντησες? έχουν περάσει 10 λεπτα! 
