Δεν κρύβω ότι αυτά τα διαολεμένα μηχανάκια –τα rpi’s- μου έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Σταθερά, με αξιοπρεπείς επιδόσεις για server χρήση και ελάχιστη κατανάλωση ρεύματος.
Η αρχή έγινε με ένα rpi3. Αυτό μου το χάρισαν. Πλάκα είχε. Δυστυχώς μας άφησαν χρόνους τα usb του. Στάθηκε αδύνατον να βρω άκρη για επισκευή. Οπότε πήγε αδιάβαστο.
Σήμερα έχω σε production δύο rpi4. Και τα δύο μπουτάρουν από ssd3 διότι μου φαντάζει περίεργο να τρέχω λειτουργικό από καρτούλα. Sorry.
Μέχρι πρόσφατα το ένα έτρεχε dietipi σαν file-server και docker-nextcloud με onlyoffice. Το άλλο raspios. 64μπιτα και τα δύο. Το dietipi ήταν πρόταση του @asfodelus (kudos) και έκανε τη δουλειά του περίφημα. Το raspios ήταν δική μου επιλογή για να κάτσει πάνω του ένα pihole με unbound.και ένας streamer tvheadend. Ολα τα μηχανήματα πάνω σε ups.
Dietipi & raspios είναι προσαρμοσμένες debian με ότι αυτό σημαίνει. Διάφορα scriptάκια που υποτίθεται κάνουν απλούστερη τη ζωή του χρήστη δεν είναι για μένα… Καλώς κακώς.
Ξήλωμα (κατ’ αρχάς) όλου του συνονθυλεύματος που έχουν για να δουν δίκτυο και πάτημα σε systemd-networkd & systemd-resolved με static ip’s. Απλά πράγματα. Και πολλές άλλες ρυθμίσεις sysctl, swap και και και.
Εζησα με το dietipi σχεδόν δύο χρόνια. Ήγγικεν η ώρα της archlinuxarm. Που ΔΕΝ είναι arch. Και πάλι όμως είναι ότι πιο κοντινό σε kiss.
Το οδοιπορικό archlinuxarm
Η εγκατάσταση είναι πανεύκολη ακολουθώντας τις -σχετικά- καλές οδηγίες του archlinuxarm. ΟΛΕΣ οι εντολές πρέπει να δοθούν με sudo. Δίκτυο με static ip ορίστηκε πριν ο δίσκος γίνει unmounted (θέλει λίγο προσοχή γιατί βλακωδώς έχουν δώσει δύο επιλογές (en και eth). Αντιμετωπίστηκε ορίζοντας και τα δύο [Match] σε ένα . Κάτι στραβωμάρες εκ μέρους μου με καθυστέρησαν λίγο. Οι οδηγίες αναφέρονται σε sd κάρτες ενώ ήθελα να μπουτάρω από usb-ssd3. Ξεπεράστηκε διορθώνοντας την εγγραφή της fstab.
Σήκωσα λοιπόν ένα rpi4 headless με ssh. Μου φάνηκε ότι αργούσε να μπουτάρει. Τέσπα.
Εκανα τα απαραίτητα όπως κλειδιά, ρυθμίσεις του pacman.conf, update, base-devel, pacman-contrib, hostname, hosts, locale, zoneinfo, root passwd, νέο user με wheel δικαιώματα, zram 2G (το rpi4 είναι 8άρι). Οπότε ήξερα που στεκόμουν. Νόμιζα…
Reboot και ονασου (sic).
Ένα λεπτό περίμενα να συνδεθώ. Το μηχανάκι σερνόταν. Εψαχνα ούτε και εγώ δεν ξέρω τι έψαχνα. Αλλαγές στο mkinitcpio hooks. Διάβασμα u-boot. Τίποτα.
Ελεγχος των logs. Nada. Τσεκάρισμα στα services που τρέχουν. Πάλι τίποτα.
Τα είχα χαμένα. Ούτε noob.
Λέω θα φταίει ο δίσκος (ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται). Ορίζω με modprobe το usb-storage quirks (κακώς γιατί το uasp παίζει κανονικά στο case της ugreen με samsung evo. Τα ίδια, ίσως λίγο καλλίτερα (placebo).
Ξανασετάρω δίκτυο με MACAddress. Τίποτα.
Κάνω downgrade kernel. Τρίχες.
Οπότε ένιωσα εντελώς γκάου. Στο forum του archlinuxarm δεν έβρισκα τίποτα αξιόλογο να δοκιμάσω.
Ούτε λόγος να το κάνω fileserver. Σερνόταν. Αφού.
Κάπου πήρε το μάτι μου να ρωτάει κάποιος πώς μπορεί να αντικαταστήσει το u-boot. Αυτό πάει πακέτο με linux-rpi kernel. Ούτε καταλάβαινα γιατί να το κάνω αλλά δεν είχα και τίποτα να χάσω.
Οπότε sudo pacman –Syu linux-rpi. Ζητάει να απεγκαταστήσει τον υπάρχοντα kernel και το u-boot. Μια χαρά με πολύ μικρό μέγεθος kernel (λογικό αφού έχει μόνο ότι χρειάζεται για να τρέξει σε rpi).
Reboot. Σιγά μην ξεκίναγε. Καντήλια.
Βγάλσιμο από ρεύμα, μεταφορά του δίσκου στο tower και ψάξιμο του /boot. Σώθηκα λέω. Τσεκάρω το cmdlline.txt και βλέπω ότι όριζε τη root partition σε mmc δηλαδή sdcard. Αλλαγή στο /dev/sda2 και πάλι πίσω στο rpi.
Και ΝΑΙ. Θαύμα !
Το μηχανάκι μπουτάρισε ακαριαία και πετάει. Ημουν πλέον σε περιβάλλον που ήξερα και μπορούσα να κάνω ότι θέλω. Και το έκανα. Σε 20 λεπτά είχα σηκώσει samba και docker με portainer, nextcloud και onlyoffice. Και την επόμενη μέρα σε λιγότερο από μία ώρα είχα περάσει ότι ρυθμίσεις θέλω.
Συμπέρασμα.
Εχω ένα ωραιότατο μπάσταρδο σύστημα που δεν είναι arch με kernel κάποιου άλλου. Κάτι σε frankenarch.
Αν θα το κρατήσω; Ναι.
: