Καθημερινά, δισεκατομμύρια χρήστες, συνδεόμαστε στο διαδίκτυο, ενημερωνόμαστε κι επικοινωνούμε, όπως έκαναν οι παλιοί, που άνοιγαν το παράθυρο και επικοινωνούσαν με τους γείτονες και τους περαστικούς στο δρόμο.
Τότε, όμως, η γειτονιά, ήταν μικρή, η επικοινωνία διαπροσωπική και η αυλή μύριζε γαζίες.
Τώρα, η “γειτονιά”, είναι τεράστια, παγκόσμια, διαδικτυακή, απρόσωπη κι εμείς, απλά, επιλέγουμε ένα παράθυρο…, όταν, βέβαια, δεν βολευόμαστε με το όμορφο και πρακτικό, παράθυρο, που διάλεξαν και μας, ως εργοστασιακό λειτουργικό Windows.
Πολλοί, “επενδύουμε, δικά μας κριτήρια” στην επιλογή του παράθυρου και επιλέγουμε Linux, ίσως, γιατί ενδόμυχα, προσπαθούμε, κάπως, να “γεμίσουμε” το κενό, που άφησε η παλιά μικρή, διαπροσωπική, γειτονιά, που μύριζε γαζίες…
Ποιά είναι, όμως, τα “δικά μας κριτήρια”; Σχετίζονται με την εμφάνιση της διανομής, με τα χρώματα, τα εικονίδια, την ευκολία εγκατάστασης, την ταχύτητα λειτουργία της;
Πιθανόν, σχετίζονται με όλα, αυτά μαζί…, ίσως, με “κάτι, άλλο”…
Ας πούμε, στο Archlinux, με την αναβάθμιση, που έγινε στα τέλη Μαρτίου, έπαψαν να ρυθμίζονται, τα χρώματα στο Libreoffice… Αναγκάστηκα να δοκιμάσω Manjaro, EnderavourOS, Arcolinux, Fedora, Debian, Spiral Linux και τέλος, το MX-Linux 21.1, γιατί με εντυπωσίασε η πληρότητα, η ταχύτητα, η σταθερότητα, η απλότητα, η ευελιξία του… Όλα, λειτουργούν άψογα! Κατά τη γνώμη μου, το μοναδικό μειονέκτημα, είναι η έλλειψη Gnome…, αλλά θα αντιτείνει κάποιος, “πολλές διανομές, έχουν… και δεν είναι άψογες” και θα έχει δίκιο!
Ίσως, η εμφάνιση, είναι σημαντικό κριτήριο…, όμως, οι διανομές, που διαθέτουν Gnome, δεν ασκούν την επιρροή του Archlinux…
Για να μη μακρυλογώ…, ύστερα από τρεις εβδομάδες, επανεγκατέστησα το Archlinux και προσπαθώ, να βρώ τρόπο, να περιορίσω τη δυσφορία, απ’ την δυσκολία ρύθμισης των χρωμάτων στο Libreoffice…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω τη βεβαιότητα, ότι θα βρεθεί λύση…, όπως γίνεται, άλλωστε, πάντοτε… και ίσως, η “βεβαιότητα” αυτή, είναι το “κάτι άλλο”, που διαθέτει το Archlinux και λείπει, απ’ όλες τις άλλες διανομές…