Πηγαίος Κώδικας και Αμερικάνικος Ριζοσπαστισμός

code

Αρκετά χρόνια πριν, στο os.arena, είχε δημοσιευτεί το ακόλουθο άρθρο.

Αν το διαβάσετε, θα δείτε πως όλα τα όσα αναφέρονται, είναι παρμένα από βιβλιογραφίες οι οποίες, όπως μπορεί να εξακριβώσει ο καθένας, μόνο τυχαίες δεν είναι.

Συν τα άλλα, ξεκαθαρίζαμε πως «όλα τα όσα αναγράφονται είναι ιστορικά καταγεγραμμένα και ΟΧΙ απόψεις. Ως εκ τούτου, το μόνο που κάναμε ήταν να μεταφέρουμε όλα αυτά. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο».

ΔΕΝ υπάρχει προσωπική άποψη συντακτών, παρά μόνο οι βιβλιογραφικές, ιστορικές, τεχνολογικές αναφορές.

Σε εκτενέστερη μορφή, συμπεριλαμβανόμενης ακόμα περισσότερης, σχετικής βιβλιογραφίας, μεταφράστηκε και από την Κοινότητα Ελεύθερου Λογισμικού του Μετσόβειου Πανεπιστημίου.

Πρέπει να έχουν περάσει κάπου οκτώ (8) χρόνια από τότε.

Και ακόμα, μέχρι και σήμερα, ημιμαθείς, ζηλόφθονες, απατεωνίσκοι, στρατόκαυλοι, με τελευταίας διαλογής blogs που είναι τίγκα σε trackers και cookies (παράξενων) τρίτων, γράφουν (σε σελιδουλίνια του Facebook) ότι «μπερδεύαμε το Linux με την Αναρχία».

Η πηχτή τους ημιμάθεια δεν τους επέτρεπε να διαχωρίσουν την πραγματικότητα. Ίσως, και να μην ήταν ικανοί, λόγω της χαμηλής τους νοημοσύνης να κατανοήσουν τα γραφόμενα.

Ας είναι. Η ηλιθιότητα και η κοινωνική αμάθεια δε χρήζουν ιδιαίτερης ασχολίας.

Παραθέτω το κείμενο, για όσους έχουν διάθεση να το διαβάσουν. Είναι ενδιαφέρον:

Αναρχία και Πηγαίος Κώδικας

Σε ένα εστιατόριο στη Νέα Υόρκη δύο άντρες γευμάτιζαν μαζί και συζητούσαν τα επόμενα βήματα της μικρής τους επανάστασης. Ένας από αυτούς, ο Eben Moglen, εν συντομία αναρωτήθηκε πως φαίνονταν στα μάτια των περαστικών.

Δε θεωρούσε τον εαυτό του αναρχικό μόνο ο Eben Moglen, καθηγητής Νόμου και Ιστορίας της Νομικής στη Νομική Σχολή του Columbia. Και ο Richard Stallman, ένα από τα πιο εξαίρετα πρόσωπα του Κινήματος Ελεύθερου Λογισμικού αντιλαμβανόταν τον εαυτό του ως αναρχικό.

Δεν πρέπει να φανταζόμαστε τους αναρχικούς του Κινήματος Ελεύθερου Λογισμικού σαν την εικόνα από το cartoon: ένας ατημέλητος παράφρων, με ένα τρελό σπιθίρισμα στα μάτια και οπλισμένος.

Αντίθετα: Αντί για το χάος, o Stallman αξιώνει μια νέα μορφή τάξης για την πνευματική ιδιοκτησία με τους όρους της ηθικής των hackers - η πρόσβαση στη γνώση θα έπρεπε να είναι ελεύθερη, αποκεντρωμένη, αντί-γραφειοκρατική και αντί-αυταρχική.

Καθώς η ιδέα του αναρχισμού γίνεται διαφορετικά αντιληπτή στις Ηνωμένες Πολιτείες σε σχέση με την Ευρώπη, ο Stallman δεν έχει καμία αντίρρηση να αποκαλεί τον εαυτό του αναρχικό.
Στο βιβλίο του «Ο Αμερικάνος ως Αναρχικός», o David DeLeon, καθηγητής κοινωνικής και πνευματικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Howard στη Washington D.C., εξηγεί ότι ο αναρχισμός στην Αμερική γίνεται αντιληπτός ως η μορφή ριζοσπαστικής, εποικοδομητικής κριτικής της υποτίθεται φιλελεύθερης κοινωνίας των Ηνωμένων Πολιτειών:

Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, ο Bill Gates, δεν κέρδισε τα χρήματά του ούτε με πετρέλαιο, ούτε με χρυσό, ούτε με εκτίμηση μετοχών. Κέρδισε τα χρήματά του από το λογισμικό. Με πνευματικά δικαιώματα και πατέντες πνευματικής ιδιοκτησίας σε μορφή λογισμικού μπορείτε να βγάλετε δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ από την αρχή της δεκαετίας του 1980.

Οι αντίπαλοι του Stallman τον κατηγορούν για προσπάθεια εγκατάλειψης της πνευματικής ιδιοκτησίας και προσκόλληση σε μια κομμουνιστική ουτοπία με το Κίνημα Ελεύθερου Λογισμικού.
Ο Stallman δε θεωρεί τον εαυτό του κομμουνιστή ή αντι-καπιταλιστή δημόσιο εχθρό που επιδιώκει την εγκατάλειψη της ατομικής ιδιοκτησίας. Η άδεια του Stallman, η GNU General Public License (GPL), η πολιτική έκφραση του ελεύθερου πνεύματος του Κινήματος Ελεύθερου Λογισμικού δε σημαίνει εγκατάλειψη της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Αντίθετα: Η άδεια προστατεύει συγκεκριμένη μορφή πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο προγραμματιστής ελεύθερου λογισμικού δίνει τον έλεγχο της δουλειάς του, αλλά δε χάνει ο ίδιος τη δουλειά του. Παραμένει ο συγγραφέας του προγράμματος.

Ο χρήστης του προγράμματος έχει συγκεκριμένες ελευθερίες· την ελευθερία να το τροποποιήσει και να δημοσιεύσει το τροποποιημένο έργο.

Μόνο μια συνθήκη σχετίζεται με αυτή τη διαδικασία: Το τροποποιημένο έργο πρέπει να δημοσιευθεί με τους όρους της GPL.

Υπάρχουν παρόμοιες Άδειες για βιβλία, μουσική και άλλες μορφές πνευματικής ιδιοκτησίας. Κανείς δεν μπορεί να παρακρατήσει αυτές τις ελευθερίες. Το ελεύθερο λογισμικό δεν πρέπει να είναι περιουσία συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά πρέπει να είναι περιουσία του κοινού. Το αντίθετο του ελεύθερου λογισμικού είναι το ιδιόκτητο λογισμικό.

Ένα ιδιόκτητο πρόγραμμα όπως το Word της Microsoft είναι περιουσία της Εταιρίας Microsoft. Ο χρήστης που έχει εγκαταστήσει το Word έχει μόνο το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει το πρόγραμμα, αλλά όχι το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Η εκτενής άδεια έχει σκοπό να προστατεύσει το Word από τροποποιήσεις και αντιγραφή.

Η GPL, αντίθετα, ενθαρρύνει τους χρήστες να τροποποιήσουν και να αντιγράψουν. Κανείς δεν αποκλείεται από την ιδιοκτησία του λογισμικού GPL. Έτσι κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την κυκλοφορία του ελεύθερου λογισμικού.

Οποιοσδήποτε θέλει το λογισμικό μπορεί να το αποκτήσει εύκολα με αντιγραφή και διανομή. Χάρη σε αυτή τη διαδικασία η διαθεσιμότητα GPL λογισμικού αυξάνεται ραγδαία. Αφενός μεν η GPL αποτρέπει την εξαίρεση οποιουδήποτε θέλει να χρησιμοποιήσει ελεύθερο λογισμικό, αφετέρου δε η GPL αφαιρεί τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε ελεύθερο λογισμικό για να παράγετε ιδιόκτητο. Κανείς δεν μπορεί να παρεμποδιστεί από το να χρησιμοποιήσει το λειτουργικό σύστημα GNU/Linux και κανείς δεν μπορεί να το στερήσει από κάποιον άλλο.

Οποιοσδήποτε έχει κατεβάσει το GNU/Linux από το Internet, έχει εγκαταστήσει το GNU/Linux στον υπολογιστή του, έχει μοιράσει ή πουλήσει αντίγραφα είναι ιδιοκτήτης του δικού του GNU/Linux.

Με αυτή την έννοια η GPL είναι μια μορφή αντί-άδειας και για αυτό ο Richard Stallman προτιμά να μιλά για copyleft και όχι για copyright. Η πολιτική φιλοσοφία του Stallman βασίζεται στην ηθική των hackers. Ένα κώδικας που αναπτύχθηκε από νέα φρικιά των υπολογιστών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασσαχουσέτης (MIT) στο τέλος της δεκαετίας του 50.

Έμαθαν μαζί να προγραμματίζουν τους πρώτους υπολογιστές στο MIT και μοιράζονταν τη γνώση που μόλις είχαν αποκτήσει. Συνόψιζαν τον συνήθη προγραμματισμό, την εκμάθηση και την ελεύθερη ροή πληροφορίας με τον όρο hacking και αποκαλούσαν τους εαυτούς τους hackers πριν οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιήσουν τον όρο αναφερόμενοι στους πειρατές των υπολογιστών. Η ηθική των hackers θεωρείται αναρχική καθώς αναφέρεται σε ελευθερία και αποκέντρωση, και με βάση τις αντί-γραφειοκρατικές και αντί-αυταρχικές επιδιώξεις της.

Ο αναρχισμός στην Ευρώπη έχει σχεδόν εξαφανιστεί, αλλά παραμένει στην Αμερικάνικη παράδοση. Για αυτό το φαινόμενο, ο DeLeon αναφέρει τρία ουσιώδη χαρακτηριστικά στο «Ο Αμερικάνος ως Αναρχικός»: τον ριζοσπαστικό Προτεσταντισμό ως ενδοστρεφή θρησκεία, έναν μεγάλο γεωγραφικό χώρο όπου οι κοινότητες μπορούν να αντισταθούν στον έλεγχο του κράτους, και τον Αμερικάνικο Αναρχο-καπιταλισμό: Οι ριζοσπάστες μας είναι επικεντρωμένοι στη χειραφέτηση, στο σπάσιμο των φυλακών της εξουσίας αντί για τη σχεδίαση κάποιας ανοικοδόμησης.

Είναι υπέρμαχοι της κατάργησης της θανατικής ποινής και της δουλείας, όχι οικοδόμοι θεσμών· υποστηρικτές της απελευθέρωσης της γυναίκας, της απελευθέρωσης των gay, της θεολογίας της απελευθέρωσης, της μαύρης απελευθέρωσης· προφήτες, όχι παπάδες· αναρχικοί, όχι διαχειριστές.

Γενικά υποθέτουν ότι το απελευθερωμένο πνεύμα θα απαιτεί λίγη ή καθόλου καθοδήγηση (DeLeon 1978, 4).

Αμερικάνικος Ριζοσπαστισμός

Μετά από 200 χρόνια ανεξαρτησίας ο αναρχισμός στην Αμερική είναι ριζικά διαφορετικός από τον αναρχισμό στην Ευρώπη ή τη Ρωσία.

Οι κάτοικοι των ΗΠΑ δημιούργησαν τον δικό τους φιλελεύθερο ριζοσπαστισμό στα νέα εδάφη, νέοι άνθρωποι, νέες ιδέες.

Ο Αμερικάνικος ριζοσπαστισμός ήταν νέος και όχι παραλλαγή κάποιου Ευρωπαϊκού ριζοσπαστισμού. Οι Αμερικάνοι αναρχικοί ποτέ δεν ήθελαν να καταργήσουν τις αρχές.

Ήταν υποστηρικτές μιας νέας μορφής τάξης, την τάξη του Αμερικάνικου αναρχισμού.

Η ιδέα του αναρχισμού είναι προβληματική, γιατί ο ίδιος ο αναρχισμός ποτέ δεν μπορεί να είναι δόγμα ή οργανωμένη θεωρία.

Κάθε υποστηρικτής του αναρχισμού πρέπει να επαναπροσδιορίσει την ιδέα και να την αναπαραστήσει διαφορετικά. Συμπερασματικά, κανείς μπορεί να διαχωρίσει την ιδέα σε “δεξιό” και “αριστερό” αναρχισμό στην Αμερική.

Αυτή η προσαρμοστικότητα είναι λοιπόν εντούτοις ο λόγος για τον οποίο ο αναρχισμός συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας μας.

Τον τελευταίο αιώνα βρήκε την έκφρασή του πιο χαρακτηριστικά στο hippie κίνημα. Οι αναρχικοί hippies στη California ήταν πρωτοπόροι μιας πολιτικής αντικουλτούρας τη δεκαετία του 1960. Είχαν επιρροή σε αριστερά κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Οργάνωναν καμπάνιες ενάντια στον μιλιταρισμό, το ρατσισμό, τις φυλετικές διακρίσεις και ούτω καθ’ εξής με την πολιτική μορφή της “άμεσης δράσης”, ο προηγούμενος όρος στην αναρχική παράδοση είναι “προπαγάνδα των πράξεων”.

Οι Βρετανοί κοινωνιολόγοι Richard Barbrook και Andy Cameron χαρακτήρισαν στο κείμενό τους Η Καλιφορνέζικη Ιδεολογία αυτούς τους hippies ως “φιλελεύθερους με την κοινωνική έννοια του όρου”. Το hippie κίνημα δε δημιούργησε ιεραρχίες όπως οι παραδοσιακοί αριστεροί, αλλά δημιούργησαν συλλογικές και δημοκρατικές δομές.

Προπάντων, η Καλιφορνέζικη Νέα Αριστερά συνδύαζε πολιτικό αγώνα με πολιτισμική εξέγερση. Αντίθετα με τους γονείς τους, οι hippies αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με δύσκαμπτες κοινωνικές συμβάσεις που επιβάλλονταν στους ανθρώπους των οργανισμών από τον στρατό, τα πανεπιστήμια, τις εταιρίες, ακόμα και αριστερής κατεύθυνσης πολιτικά κόμματα.

Αντίθετα, ανοιχτά διακήρυξαν την άρνηση του ορθού κόσμου μέσω του ανέμελου ντυσίματος, της σεξουαλικής ελευθερίας, της δυνατής μουσικής και των ψυχαγωγικών ναρκωτικών. (Barbrook και Cameron 1995).

Αναρχικοί Hackers

Tα φρικιά των υπολογιστών στο MIT αδιαφορούσαν για τη σεξουαλική ελευθερία, τη δυνατή μουσική και τα χαλαρωτικά ναρκωτικά. Και όμως, είχαν πολλά κοινά με τους hippies· για παράδειγμα την αναρχική άρνηση αυταρχικών και γραφειοκρατικών δομών και την επιθυμία να ξεπεράσουν αυτές τις δομές. Η υποκουλτούρα των hackers προέκυψε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στο ΜΙΤ, γράφει ο Steven Levy στο βιβλίο του Hackers - Ήρωες της Επανάστασης των Υπολογιστών. Την άνοιξη του 1959 το πανεπιστήμιο προσέφερε την πρώτη σειρά μαθημάτων στον προγραμματισμό υπολογιστών.

Την εποχή εκείνη απαιτούσε αρκετό χρόνο ο προγραμματισμός ενός υπολογιστή. Έπρεπε κανείς να δώσει εντολές με διάτρητες κάρτες σε αυτό το μηχάνημα, γιατί δεν υπήρχε οθόνη. Ωστόσο, έπρεπε επίσης να προσπεράσεις τους μηχανικούς της IBM, που αποκαλούσαν τους εαυτούς τους “το ιερατείο” και επέβλεπαν τον υπολογιστή.

Όταν οι πρώτοι hackers όπως ο Peter Samson, o Bob Saunders και ο Alan Kotok ήθελαν να χρησιμοποιήσουν ένα από αυτά τα μηχανήματα κόστους ενός εκατομμυρίου δολαρίων, εκδιώκονταν από το μηχάνημα από το ιερατείο. Ακόμα και η δουλειά με το IBM μηχάνημα ήταν εξοντωτική. Δεν υπήρχε τίποτα χειρότερο από τη μεγάλη αναμονή ανάμεσα στη στιγμή που παρέδιδες τις κάρτες σου και τη στιγμή που τα αποτελέσματα σου επιστρέφονταν.

Αν είχες κάνει λάθος σε ένα έστω γράμμα σε μια εντολή, το πρόγραμμα θα χτυπούσε και η όλη διαδικασία έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή. Πήγαινε χέρι-χέρι με τον αποπνικτικό πολλαπλασιασμό των χαζών κανόνων που διαπότιζαν την ατμόσφαιρα στο υπολογιστικό κέντρο.

Οι περισσότεροι κανόνες είχαν σχεδιαστεί για να κρατήσουν τρελούς νέους hackers σαν τον Samson, τον Koton και τον Saunders μακρυά από το ίδιο το μηχάνημα.

Ο πιο αυστηρός κανόνας από όλους ήταν ότι κανείς δε θα έπρεπε να ακουμπήσει ή να μαστορεύει το ίδιο το μηχάνημα. Αυτό, φυσικά, ήταν αυτό για το οποίο οι άνθρωποι εκείνοι πέθαιναν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, και οι περιορισμοί τους τρέλαιναν. (Levy 1984, 27) Για τον Samson και τον Kotok ήταν αρκετό να ρίξουν έστω μια ματιά στο μηχάνημα. Ήθελαν να ξέρουν πως δούλευε το μηχάνημα. Και έτσι πήγαν σε εκείνη τη σειρά μαθημάτων.

Οι σοβαροί κανόνες στο περιβάλλον του IBM μηχανήματος και το ιερατείο έκαναν πολύ δύσκολο το hacking για τους νέους hackers. Η υποκουλτούρα των hackers δεν απέκτησε ορμή πριν εμφανιστεί μια νέα γενιά hackers υπολογιστών.

Ήταν ευκολότερο για τα πρώτα φρικιά των υπολογιστών να δουλέψουν με τους νέους υπολογιστές, γιατί υπήρχαν λιγότερα διαχειριστικά σύνορα να υποφέρουν. Αυτοί οι υπολογιστές είχαν επιπλέον οθόνες και ήταν μηχανήματα κατανομής χρόνου (time-sharing) με πολλαπλούς σταθμούς εργασίας· οι hackers δεν ήταν πλέον υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν διάτρητες κάρτες.

Τα νέα μηχανήματα ενέπνευσαν τους προγραμματιστές σε μια νέα μορφή προγραμματισμού και οι hackers ήταν πρωτοπόροι της. Ηθική των Hackers Στον καθημερινό τους αγώνα για υπολογιστικό χρόνο και ενάντια στις αρχές, αυτούς που ήθελαν να τους αποτρέψουν από το hacking, οι νέοι hackers ανέπτυξαν μια δικιά τους ηθική. Ήταν ακόμα λίγοι και δεν αντιμετώπιζαν τόσο σοβαρά την ηθική των hackers όσο θα την αντιμετώπιζαν άλλοι hackers στο μέλλον.

Η ηθική των hackers δεν είχε δημοσιευθεί ως μανιφέστο, κυκλοφορούσε προφορικά. Κανείς δε συζητούσε για την ηθική. Οι hackers που την αποδέχονταν την αντιλαμβάνονταν ως αξίωμα. Τα σημαντικά σημεία της ηθικής των hackers ήταν ότι η πρόσβαση στους υπολογιστές θα έπρεπε να είναι απεριόριστη, δε θα έπρεπε να εμπιστευόμαστε τις αρχές και θα έπρεπε να προωθηθεί η αποκέντρωση (Cp. Levy 1984, 40 et sqq.)

Κυρίως η γραφειοκρατία του πανεπιστημίου ήταν που έκανε δύσκολο για τους hackers να λάβουν πολύτιμο υπολογιστικό χρόνο. Ανοικτά συστήματα χωρίς γραφειοκρατία και αρχές τους επέτρεπαν να είναι πιο παραγωγικοί με τους υπολογιστές.

Καθισμένοι πίσω από την κονσόλα ενός IBM μηχανήματος είχαν ισχύ πάνω στον υπολογιστή. Άρα είναι μάλλον φυσιολογικό που οι hackers δεν εμπιστεύονταν κάθε άλλη δύναμη που τους κρατούσε μακριά από το hacking και τους καθιστούσε ανίσχυρους.

Στο Hackers, ο Levy κατέγραψε την ιστορία της κουλτούρας και της ηθικής των hackers στο MIT μέχρι τον προσωρινό τερματισμό της το 1984.

Ολόκληρο το τελευταίο κεφάλαιο ασχολείται με τον Richard Stallman τον οποίο ο Levy θεωρεί τον τελευταίο πραγματικό hacker. Ο Stallman πιστεύει ότι η κουλτούρα των hackers στο MIT ήταν ένα παράδειγμα για έναν μεγάλο και αναρχικό οργανισμό που δούλευε τέλεια μέχρι την εξόντωσή του.

Ο Stallman πήρε ως παράδειγμα την κουλτούρα των hackers και ίδρυσε μια νέα κοινότητα, το Εγχείρημα GNU, έναν σημαντικό ακρογωνιαίο λίθο για το Κίνημα Ελεύθερου Λογισμικού. Το Κίνημα Ελεύθερου Λογισμικού δεν είναι μόνο το Εγχείρημα GNU.

Η σημαντικότερη διαχωριστική γραμμή διαγράφεται μεταξύ των υποστηρικτών της άδειας σαν του BSD και της GPL. Berkeley Software Distribution (Διανομή Λογισμικού Berkeley) είναι το όνομα του Unix παραγώγου που διακινούσε το Πανεπιστήμιο της California στο Berkeley τη δεκαετία του 1970. Το όνομα επίσης χρησιμοποιείται συνολικά για τους σύγχρονους συνεχιστές αυτών των διανομών όπως το FreeBSD, το NetBSD και το OpenBSD.

Αντίθετα με την GPL, οι άδειες σαν του BSD επιτρέπουν τη χρήση του πηγαίου κώδικα -που δημοσιεύεται με τους όρους της BSD άδειας- σε ιδιόκτητο λογισμικό.

Μέχρι πρόσφατα, αρκούσε να ευχαριστεί κανείς το Πανεπιστήμιο της California. Η χρήση της GPL ή μιας άδειας σαν την BSD μπορεί να είναι σημείο διαμάχης κατά την έναρξη ενός εγχειρήματος λογισμικού. Αν αποφασίσετε να χρησιμοποιήσετε την BSD άδεια, άλλοι άνθρωποι θα έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν ιδιόκτητο λογισμικό από τη δουλειά σας.

Αν κάποιος αποφασίσει να χρησιμοποιήσει την GPL όλοι έχουν την υποχρέωση να αποκαλύψουν τον τροποποιημένο πηγαίο κώδικα στο εγχείρημα. Ο δημοσιογράφος Peter Wayner γράφει στο βιβλίο του Ελεύθερο για Όλους: Πως το Linux και το Κίνημα Ελεύθερου Λογισμικού Υπονομεύουν τους Τιτάνες της Υψηλής Τεχνολογίας:

Οι άνθρωποι που αγκαλιάζουν την GPL είναι πιθανότερο να αποδεχθούν τον Richard Stallman, ή τουλάχιστον είναι λιγότερο πιθανό να τον καταραστούν δημοσίως. Τείνουν να είναι ιερόσυλοι και ατομικιστές.

Τα GPL εγχειρήματα τείνουν να είναι περισσότερο της μόδας και οδηγούνται από ένα περίεργο μείγμα προσωπικότητας και ain’t-it-cool υστερίας.

Οι άνθρωποι στην πλευρά των αδειών σαν την BSD, αντίθετα, φαίνονται ρεαλιστές, οργανωμένοι και συγκεντρωμένοι. (Wayner 2000, 135) Υποστηρικτές της BSD-styled άδειας δεν τη λατρεύουν, αλλά πιέζουν για την ελευθερία αυτού του τύπου των αδειών σε αντίθεση με την GPL. Δεν έχουν αστέρες σαν τον Richard Stallman και τον Linus Torvalds.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο τύπος συνήθως αγνοεί τα BSD εγχειρήματα. Και στο κάτω-κάτω οι υποστηρικτές της BSD δεν αρέσκονται στη σταυροφορία του Richard Stallman για ελεύθερο λογισμικό.

Η οπτική γωνία του Stallman είναι πιο ριζοσπαστική. Θέλει ένα σύστημα ελεύθερου λογισμικού, κάτι σαν το Unix, αλλά καλύτερο. Και έτσι ονόμασε τη δουλειά του GNU.

Είναι αναδρομικό ακρωνύμιο και σημαίνει “GNU’s Not Unix” (Το GNU δεν είναι Unix). Από τον σχηματισμό του το Εγχείρημα GNU στοχεύει στην ανάπτυξη ενός εξ ολοκλήρου ελεύθερου και πλήρως χρηστικού λειτουργικού συστήματος με όλα τα αναγκαία προγράμματα. Από την αρχή, θα έπρεπε να είναι περισσότερα από μια δεξαμενή για ελεύθερο λογισμικό.

Το GNU είναι ένα σύστημα ελεύθερου λογισμικού που προσπαθεί να αντικαταστήσει όλο το ιδιόκτητο λογισμικό με GNU λογισμικό. Με την ίδρυση του GNU η σταυροφορία του Stallman για ελεύθερο λογισμικό είχε αρχίσει.

Η ελευθερία που μέχρι τότε ήταν κωδικοποιημένη μόνο στην ηθική των hackers είχε τώρα γίνει ένα συμβόλαιο μεταξύ προγραμματιστών και χρηστών με την GNU General Public License (Γενική Δημόσια Άδεια). Η GPL όφειλε να υπερασπίζεται το σύστημε ελεύθερου λογισμικού από την εκμετάλλευση.

Ο Αναρχισμός του Open Source Initiative (Πρωτοβουλία Ανοικτού Κώδικα) Στις 15 Μαίου 1969 ο Κυβερνήτης Ronald Reagan διέταξε οπλισμένους αστυνομικούς να επιτεθούν στους διαμαρτυρόμενους hippies που είχαν καταλάβει το Λαϊκό Πάρκο κοντά στην Πανεπιστημιούπολη του Berkeley του Πανεπιστημίου της California. Εκεί ένας άνδρας έχασε τη ζωή του από πυροβολισμό και πολλοί τραυματίστηκαν.

Το συντηρητικό κατεστημένο με τον Κυβερνήτη Reagan και η αντικουλτούρα των hippies φαίνονταν ανταγωνιστές. Ωστόσο, στο βιβλίο του Ο Αμερικάνος ως Αναρχικός ο David DeLeon ανακαλύπτει ότι ο κυβερνήτης Reagan και οι hippies ήταν τα δύο άκρα του ίδιου Αμερικάνικου αναρχισμού [1].

Ο David DeLeon σημειώνει ότι ο αναρχισμός έχει αξία ως μια γενική ριζοσπαστική κριτική από τη δεξιά και την αριστερή πτέρυγα της φιλελεύθερης Αμερικάνικης κοινωνίας. Ονομάζει τις δύο πτέρυγες επίσης “δεξιοί και αριστεροί φιλελεύθεροι”, όπου φιλελεύθερος είναι μια ακόμα λέξη για το αναρχικός. Εφαρμόζοντας τη θεωρία του DeLeon στους υποστηρικτές της GPL και του Open Source Definition (Ορισμός του Ανοικτού Κώδικα), τα δύο φαίνονται ως δύο άκρα του Αμερικάνικου αναρχισμού.

Στο δοκίμιό του Ο Καθεδρικός και το Παζάρι ο Eric S. Raymond αποκαλεί τα δύο άκρα μοντέλο Καθεδρικού και μοντέλο Παζαριού. (Cp. Raymond 2001) Στο βιβλίο του O Μήνας του Μυθικού Ανθρώπου: Δοκίμια για τη Μηχανική του Λογισμικού που δημοσιεύθηκε το 1975, o Frederick P. Brooks αναπτύσσει έναν κανόνα που ισχυρίζεται ότι όσο περισσότεροι άνθρωποι συμμετέχουν σε ένα εγχείρημα λογισμικού τόσο περισσότερο θα διαρκέσει.

Όπως πολλοί άλλοι hackers και ως πρώην μέλος του GNU εγχειρήματος, o Eric Raymond πίστευε ότι πολλοί μάγειρες θα κατέστρεφαν τη σούπα και με βάση τον κανόνα του Brook λιγότεροι hackers εμπλεκόμενοι σε ένα εγχείρημα λογισμικού θα ήταν προς όφελος του εγχειρήματος. Σύμφωνα με τον νόμο του Brook τα εγχειρήματα GNU λογισμικού αποτελούνταν από λίγους προγραμματιστές.

Προς έκπληξη του Raymond ο Torvalds απέδειξε ότι το μαύρο είναι άσπρο με τις συχνές κυκλοφορίες του Linux: Όσο περισσότερους hackers ο Torvalds προσκαλούσε στο εγχείρημα Linux τόσο καλύτερο γινόταν το Linux.

Ο Raymond καταγράφει τις παρατηρήσεις του στο δοκίμιο Ο Καθεδρικός και το Παζάρι το οποίο συγκρίνει τα δύο διαφορετικά είδη ηγεσίας του GNU και του Linux εγχειρήματος. Το δοκίμιο εξελίχθηκε από έναν λόγο που ο Raymond εκφώνησε στο Συνέδριο Linux στη Γερμανία το 1997. Ο τίτλος του εγχειρήματος πηγάζει από την κεντρική αναλογία: τα GNU προγράμματα φαίνονται σαν εντυπωσιακοί καθεδρικοί, μνημεία που σχεδιάζονται μέσω της hacker ηθικής και κατασκευάζονται για την αιωνιότητα. Το εγχείρημα Linux θυμίζει ένα μεγάλο παζάρι με φλύαρους πωλητές.

Η αναλογία του Raymond υπονοεί μια σύγκριση μεταξύ του Stallman και του Torvalds. Ο Stallman υποτίθεται ότι είναι ο κλασικός αρχιτέκτονας του καθεδρικού. Είναι ο guru του προγραμματισμού που μπορεί να εξαφανιστεί για 18 μήνες και να επιστρέψει με τον λαμπρό GNU μεταγλωττιστή. Σε σύγκριση, ο Torvalds μοιάζει περισσότερο με τον πρόσχαρο οικοδεσπότη ενός δείπνου. Η σχεδίαση του Linux συζητιέται σε συγκεκριμένες ομάδες εργασίας.

Μόνο όταν οι συμμετέχοντες στις ομάδες εργασίας έρθουν σε σύγκρουση μεταξύ τους ο Torvalds είναι αναγκασμένος να επέμβει. Η βασική του δουλειά είναι να μη διακόπτεται η ροή ιδεών. Χάρη στην ανάλυσή του ο Raymond έγινε γνωστός ως ο “ευαγγελιστής της ελεύθερης αγοράς”. Δεν πιστεύει πολύ σε εθνικές παρεμβάσεις στην οικονομία. Είναι ενάντιος στη συνταγματικότητα, η οποία επίσης περιλαμβάνει την κατοχή όπλων.

Ο DeLeon θα τον χαρακτήριζε “δεξιό φιλελεύθερο”. “Δεξιοί φιλελεύθεροι” είναι αναρχικοί που θεωρούν ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να τους αφήσει να κάνουν ότι θέλουν με τα χρήματα τους και τα όπλα τους.

Ενώ ο Raymond ανέλυε το κίνημα ελεύθερου λογισμικού ανακάλυψε αυτό που ο ίδιος, ως δεξιός φιλελεύθερος, ήθελε να ανακαλύψει: μια ελεύθερη αγορά χωρίς κανόνες. Η βάση του κινήματος ελεύθερου λογισμικού είναι η ελευθερία του χρήστη. Το μοντέλο παζαριού ήδη αντιστοιχεί στην πιο πιθανή ελευθερία, γιατί πολλοί διαφορετικοί έμποροι μπορούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους.

Τα GNU εγχειρήματα -όπως και ιδιόκτητο λογισμικό που αναπτύσσεται από εταιρίες και τους ανήκει- είναι δομημένα σαν καθεδρικοί των μεσαιωνικών χρόνων:

Για την κατασκευή πιέζουν μια ομάδα παπάδων ώστε να επιτευχθούν οι προθέσεις του αρχιτέκτονα. Η κατασκευή του καθεδρικού πετυχαίνει μόνο όταν υπάρχουν αρκετά χρήματα, εργαζόμενοι και ένας ταλαντούχος αρχιτέκτονας.

Σε αντίθεση, οι πολλοί διαφορετικοί έμποροι του παζαριού θέλουν ο ένας να βγάλει από τη μέση τον άλλο.

Ο καλύτερος έμπορος έχει τους περισσότερους πελάτες το οποίο θυμίζει τον κοινωνικό Δαρβινισμό στα καλύτερά του: Όποιος προσαρμόζεται καλύτερα επιβιώνει. Ωστόσο, το δοκίμιο του Raymond είναι προβληματικό γιατί ούτε τα GNU εγχειρήματα φαίνονται σαν καθεδρικοί ούτε είναι παζάρι το εγχείρημα Linux.

Επικεφαλής του Linux εγχειρήματος με τους χιλιάδες συν-προγραμματιστές είναι ο Linus Torvalds. Αυτός αποφασίζει τι εισέρχεται στον Linux πυρήνα και τι όχι. Το εγχείρημα Linux είναι μάλλον υβρίδιο και όχι καθαρό παζάρι ή καθαρός καθεδρικός.

Στην ομιλία του το 1997, ο Raymond μίλησε για το ελεύθερο λογισμικό. Το 1998 αντικατέστησε τον όρο ελεύθερο λογισμικό με τον ανοικτό κώδικα στο δοκίμιό του. Για τον Raymond και ορισμένους άλλους υποστηρικτές του κινήματος ελεύθερου λογισμικού ο Stallman γινόταν όλο και περισσότερο δυσάρεστος.

Για αυτούς, λόγω των πολιτικών του θέσεων ,ο Stallman μυρίζει κομμουνισμό, και ο κομμουνισμός είναι προβληματικός για μια κοινότητα που θέλει να μπει στις επιχειρήσεις. Πίστευαν ακόμα ότι το κίνημα δε θα έπρεπε να επικεντρώνεται στην GPL σε τέτοιο βαθμό. Ήθελαν ένα σύστημα λογισμικού που περιλαμβάνει το GPL λογισμικό όπως επίσης και την BSD ή παρόμοιες άδειες και το ονόμασαν “open source”.

Για αυτό λέει ο Volker Grassmuck (Grassmuck 2002, 230):

Οι τελευταίοι πραγματικοί hackers

Για το βιβλίο του Hackers ο Levy πήρε επίσης συνέντευξη από τον Richard Stallman. Αφιέρωσε σε αυτόν ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Και όχι χωρίς λόγο, είχε τον τίτλο “Επίλογος: Ο Τελευταίος Πραγματικός Hacker”. Το 1984, τα πράγματα δε φαίνονταν καλά για το ελεύθερο λογισμικό.

Ο Stallman άνηκε στη γενιά των πρώτων hackers, που έμαθαν hacking στα τεράστια IBM μηχανήματα στα πανεπιστήμια. Οι νέοι άνθρωποι που εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 στα εργαστήρια των υπολογιστών είχαν μάθει να προγραμματίζουν στους υπολογιστές τους στο σπίτι χωρίς καμία ηθική και χωρίς την κοινότητα των hackers. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι έγραφαν συναρπαστικά νέα προγράμματα ακριβώς σαν τους προκατόχους τους, αλλά κάτι νέο θα ερχόταν μαζί τους: τα προγράμματα στην οθόνη εμφανίζονταν μαζί με σημειώσεις πνευματικής ιδιοκτησίας.

Για τον RMS, που ακόμα πίστευε ότι όλη η πληροφορία έπρεπε να ρέει ελεύθερα, αυτό ήταν βλασφημία. “Δεν πιστεύω ότι το λογισμικό θα έπρεπε να ανήκει σε κάποιον”, γιατί η πρακτική αυτή σαμποτάρει την ανθρωπότητα σαν σύνολο. Εμποδίζει τους ανθρώπους να λάβουν το μέγιστο όφελος από την ύπαρξη του προγράμματος (Levy 1984, 419).

Οι νέοι αυτοί hackers δεν ενδιαφέρονταν πραγματικά για την ηθική των hackers. Ο Stallman είχε μάθει στο υπολογιστικό κέντρο του MIT ότι ένας αναρχικός Οργανισμός ήταν εφικτός. Αλλά υπήρχε έλλειψη μαχητών λόγω της αποκέντρωσης των hackers χάρη στον σπιτικό υπολογιστή.

Στην αρχή της δεκαετίας του 1980 ο Stallman αισθανόταν ως ο τελευταίος υποστηρικτής ενός νεκρού κινήματος με αναρχικές αρχές. Αυτό το κίνημα ήθελε να αναζωογονήσει. Με το κίνημα ελεύθερου λογισμικού η hacker κουλτούρα αναγεννήθηκε και ο Stallman άρχισε να ελευθερώνει τον πηγαίο κώδικα από ιδιόκτητες άδειες.

Το κίνημα ελεύθερου λογισμικού με το GNU, το BSD και το Open Source Initiative είναι μια ριζοσπαστική αναρχική κριτική της σημερινής τάξης στην πνευματική ιδιοκτησία, όχι μόνο στη φιλελεύθερη κοινωνία των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά σε όλο τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Σε αντίθεση με τους εκπροσώπους του BSD ή τον αγοραίο-οικονομικό αναρχισμό του Eric Raymond από το OSI, ο Stallman αξιώνει έναν συλλογικό αναρχισμό που εκφράζεται σε σχέση με την πνευματική ιδιοκτησία με ελεύθερη διασκευή του Γάλλου αναρχικού Jean-Pierre Proudhon, ότι η ιδιοκτησία είναι ληστεία.

Σήμερα, ο ισχυρισμός για εγκατάλειψη της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι για πολλούς ανθρώπους παράλογος. Αλλά μισή χιλιετία νωρίτερα, η υλοποίηση της ατομικής ιδιοκτησίας ήταν για πολλούς ανθρώπους παράλογη.

Όπως λέει ο Jeremy Rifkin στην Πρόσβαση: Ακόμα και η σκέψη να αφήσουμε τις αγορές και την ανταλλαγή περιουσίας πίσω μας είναι ασύλληπτη για πολλούς ανθρώπους σήμερα καθώς ο εγκλεισμός και η ιδιωτικοποίηση της γης και της εργασίας σε περιουσιακές σχέσεις πρέπει να συνέβη περισσότερο από μισή χιλιετία πριν (Rifkin 2000, 14) O Stallman και οι GNU άνθρωποι του κινήματος ελεύθερου λογισμικού θέλουν να απελευθερώσουν όχι μόνο το λογισμικό, αλλά και τη μουσική και τα βιβλία από ιδιόκτητες άδειες.

Σε μια συνέντευξη στο Spiegel Online (Klagges 1996), o Stallman εξηγεί γιατί:


Σημειώσεις:

[1] Επιπλέον, κανείς μπορεί ακόμα και να παραθέσει τις ιδιαίτερα “αντικυβερνητικές” δηλώσεις του Ronald Reagan κατά τη διάρκεια των διάφορων εκστρατειών του. Προφανώς, ωστόσο ένας Πρόεδρος Reagan δεν θα εγκατέλειπε το κράτος. Ίσως ακόμα επέκτεινε τις λειτουργίες του, όπως έκανε ως κυβερνήτης της California. Αυτός και άνθρωποι σαν τον Γερουσιαστή Barry Goldwater ήταν μόνο συγκρατημένα δεξιοί φιλελεύθεροι αλλά σίγουρα ήταν μέρος μιας ιδιαίτερης παράδοσης.


Βιβλιογραφία:

  • Barbrook, R. und Cameron, A. (1995), `The Californian Ideology’ [30th November 2004]

  • Brooks, F. P. (1995), The Mystical Man-Month: Essays on software engineering. New York

  • DeLeon, D. (1978), The American as Anarchist. Baltimore, MA. Grassmuck, V. (2002)

  • Freie Software - Zwischen Privat- und Gemeineigentum. Bonn. Imhorst, C. (2004)

  • Die Anarchie der Hacker - Richard Stallman und die Freie-Software-Bewegung. Marburg. Klagges, H. (1996)

  • `Es reicht mir nicht, nur einfach neugierig auf die Zukunft zu sein, ich will etwas andern’ Interview with Richard Stallman [30th November 2004]

  • Levy, S. (1984), Hackers: Heroes of the Computer Revolution. New York. Raymond, E. S (2001)

  • The Cathedral and the Bazaar: Musings on Linux and Open Source by an Accidental Revolutionary. Sebastopol CA. Rifkin, J. (2000)

  • The Age Of Access. New York. Wayner, P. (2001), Free For All. How Linux and the Free Software Movement Undercut the High-Tech Titans. New York. Williams, S. (2002)

  • Free as in Freedom - Richard Stallman’s Crusade for Free Software. Sebastopol, CA.

7 «Μου αρέσει»

Για να κατανοηθεί πλήρως η αμερικάνικη πολιτική σκέψη θα πρέπει να φύγουμε από την καρτεσιανή ευθεία και να πάμε σε 2D.

image

Υπάρχουν 2 άξονες που καθορίζουν τις πολιτικές θεωρίες.

Στην Ελλάδα το κάτω δεξιά τεταρτημόριο, το οποίο στο άκρο του είναι ο λεγόμενος «ακροδεξιός αναρχισμός» ή αναρχοκαπιταλισμός, είναι εντελώς άγνωστος. Νομίζω είναι απαραίτητο σαν γνώση για να κατανοηθεί το κείμενο.

ΥΓ: Παρακαλώ αν κάποιος θέλει να γράψει ας το κάνει μόνο στο πλαίσιο την επιστημονικής πολιτικής θεωρίας. Αν κάποιος ενδιαφέρετε για την παραπάνω θεωρία, «political compass» την αγαπημένη του μηχανή αναζήτησης.

4 «Μου αρέσει»

Οι δε Αμερικάνοι, θεωρούν ως «αναρχικούς» όλους εκείνους τους τύπους (στην ουσία τους οπαδούς του Τραμπ σήμερα) που είναι υπέρ της οπλοκατοχής και του να κάνουν ότι γουστάρουν επειδή έχουν χρήματα και πληρώνουν φόρους.

1 «Μου αρέσει»

Νομίζω ότι στην εποχή μας άδειες όπως η BSD και η MIT εξυπηρετούν καλύτερα το λογισμικό ανοικτού κώδικα και το κίνημα για την ανοικτή πρόσβαση, από την GPL, σε αντιστοιχία με τις άδειες CC0 και CCby, σε σχέση με την CCsa. Όπως και να 'χει όμως, οι δημιουργοί του λογισμικού, φαίνεται πως εξακολουθούν να πρωτοπορούν…

1 «Μου αρέσει»

Πάρα πολύ καλό !!!

1 «Μου αρέσει»

μου θυμίζει λίγο την ανάλυση της αναρχικιάς Emma Goldman για τις μειονότητες και την Πλειοψηφία στα κινήματα (μπορείτε να διαβάσετε το κεφάλαιο εδώ ή να ακούσετε ως audiobook το κεφάλαιο εδώ - youtube)

ακριβώς και αυτή είναι η βασική κριτική ενάντια σε κάθε “δεξιό” ή “καπιταλιστικό” αναρχισμό. τείνει εκ φύσεως σε καταπίεστικά καθεστότα καθώς η αξιακή τους βάση είναι συγγενής (βλ. minarchy και όλα τα μεταξύ τους άχρηστα debates, όλοι τον καπιταλισμό δοξάζουν και έτσι και αλλιώς)

αυτό δεν είναι απόλυτο, υπάρχουν και αριστερά αναρχικά ρεύματα στις ΗΠΑ, και το είδαμε πολλαπλώς σε παραδείγματα τα τελευταία έτη, από το CHAZ του 2020 και άλλα ‘police-free zones’, την αυτο-οργάνωση για αμοιβαία βοήθεια κατά την περιόδο του κόβιντ, μέχρι και πριν λίγους μήνες το Defend the Altanta Forest, κατά τα οποία προτοστάτησαν αναρχικά κινήματα.

Αντίθετα, οι ακροδεξιοί και οι πολέμιοι υπέρ του Τραμπ θεωρούνται μακράν ως είτε συντηριτικοί (με μια νέα ένοια από την κλασσική) είτε γραφικοί Qanons. Σε ΚΑΜΙΑ των περιπτώσεων δεν τους αποκαλούν ή αυτο-αποκαλούνται αναρχικοί, ίσα ίσα που μετά την αποτυχημένης δράσης τους στις 6 Ιανουαρίου έριξαν το μπαλάκι του φταιξήματος για την επίθεση στο καπιτόλιο και καλά σε κρυφούς antifa που είχαν διησδήσει και καλά στην οργάνωση…!

Ωστόσο φυσικά και υπάρχουν pro-guns αναρχικοί στην αμερική καθώς θεωρούν ότι είναι μέσω προστασίας και χειραφέτησης του λαού (μεγάλη συζήτηση - πάρε σαν απλή αναλογία την πόρωση που έχουν άτομα στην Ελλάδα με τον αφοπλισμό του ΕΑΜ).

και πίσω στα του ελεύθερου λογισμικού…

χωρίς να έχω βιώσει την εποχή στην οποιά αναφέρεται το αρχικό κείμενο και τις μάχες που δώθηκαν τότε, θα ήθελα να αναφέρω απλά ότι προφανώς και μας φαίνεται ότι εξυπηρετούν καλύτερα τα συμφέροντα της εποχής μας καθώς είναι η επιλογή που προτάθηκε σαν λύση και εφαρμόσθηκε πλέον ως κατεστημένο.

το θέμα είναι τι επιλέγουμε. και με τον ίδιο τρόπο που η ιστορία αλλάζει, πχ καταργήθηκε η σκλαβιά πολλαπλές φορές ανά την ανθρώπινη ιστορία και γεωγραφία κι ας επανήλθε και ας επανα-καταργήθηκε, έτσι τα πράγματα είναι ρευστά και όχι γραμμένα σε πέτρα που λένε. σήμερα μας κάνει ο οικονομικός ανταγωνισμός των αγορών, αύριο μεθαύριο ποιο ξέρει?

2 «Μου αρέσει»

Όχι λίγο. Πολύ.

Αναρχικά κινήματα και φιλοσοφία, υπάρχουν εδώ και αιώνες στις ΗΠΑ.
Απλά, μεταφέρω την ονομασία που εκφράζει η καθεστηκυία «κοινή γνώμη».

1 «Μου αρέσει»

ναι, προσωπικά δεν έχω την ίδια εικόνα, δλδ δεν έχω δει/ακούσει ποτέ κάτι αντίστοιχο. και φυσικά δεν είμαι μέρος της κοινής (αμερικάνικης?) γνώμης για να την ενφράσω ή να την αξιολογήσω :+1:

εάν έχεις κάτι παραπάνω για αυτό που ισχυρίζεσαι εδώ στείλε να ξεστραβοθοούμε i guess, thanks! :slight_smile:

1 «Μου αρέσει»

https://stallman.org/articles/why-we-need-a-state.html

I’m not an anarchist, and it’s not just because I have a pro-state gland ;-). It’s because we need a state to do many important things.

[…]

Although I do not endorse anarchism in the strict sense, I have a sympathy for an anarchistic approach to activities, where the people doing them are free to organize them. This is part of the spirit of the Free Software Movement that I launched,

I think the ideal society would be one in which we don’t need a state any more, because people have learned how to cooperate and treat each other decently without one. To some extent, the Free Software Movement has created an area in which this happens — but it is just a part of the computing field. I don’t see any way for this to happen for life in general.

Therefore, I reject the views of the Antisocialists. We would be fools to direct our state to neglect many of its vital missions.

Που προσωπικά συμφωνώ. Το τι ισχύει σε μια συγκεκριμένη περιοχή δεν ορίζει το ολικό. Το να εξισώνεται το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού με ένα ολόκληρο πολιτικό κίνημα μου φαίνεται άποψη κι όχι γενική αλήθεια.

Σε αυτή τη περίπτωση το κείμενο γράφει τι εννοεί:

http://www.catb.org/~esr/writings/cathedral-bazaar/cathedral-bazaar/ar01s04.html

Στο μοντέλο του ο Stallman είναι πράγματι ο αρχιτέκτονας, ο σχεδιαστής, ενώ ο Torvalds ο μηχανικός, υλοποιητής. Από το προηγούμενο σύνδεσμο προκύπτουν ακριβώς ο λόγοι επιλογής των εννοιών καθεδρικός και παζάρι. Δεν έχει να κάνει με το αν ο Stallman ασκεί εκτενή έλεγχο ή όχι.

Σημαντικό πως ο ίδιος έμαθε hacking σε Lisp Machines. Αυτό εξηγεί κάποιες τεχνικές επιλογές του GNU project. Όπως του ό,τι τα coreutils πάνε κατά κάποιο τρόπο ενάντια στη Unix φιλοσοφία έχοντας αναρίθμητες επιλογές για τις όποιες σε Unix γινόταν συνδυασμός εργαλείων, την επιλογή της Guile ως επίσημης extension γλώσσας, και φυσικά του Emacs.

Δεν είδα ούτε από τον Stallman, ούτε από άλλον μια τέτοια εξίσωση.
Είχαμε μιλήσει αρκετή ώρα, το 2005, που είχε έρθει πάλι Ελλάδα (στα τότε γραφεία του Hellug) περί αυτού.
Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ως αναρχικό (αμερικάνο αναρχικό, έτσι;).
Το δε Ελεύθερο Λογισμικό, το τόνιζε ως «Κίνημα» που, όπως έλεγε (και έχει πει πολλάκις και άλλες φορές), είχε αρχές (όπως τις 4 Ελευθερίες) που ήταν κοντά στην αναρχική φιλοσοφία. ΔΕΝ το χαρακτήριζε όμως ως αναρχικό κίνημα.
Και όποιος το κάνει ή το συγχέει είναι απλά ηλίθιος (άποψή μου βέβαια).

Αυτά τα τελευταία περί UNIX είναι ενδιαφέρουσα κουβέντα που την παρούσα στιγμή δεν έχω τον χρόνο (ήδη έχω στήσει κόσμο εδώ και 40 λεπτά) Θα ήθελα όμως, κάποια στιγμή, να την κάναμε.

Και άμα ανακατέψεις και εθνικισμό, πας σε 3D.