Μια τριλογία με UNIX, Linux και OpenSource σε ταινίες μιας άλλης εποχής

Στη τεχνολογική μας εποχή ο,οτιδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε ψηφιοποιημένη πληροφορία. Το σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης μνήμης και γνώσης ρέει στα σύγχρονα δίκτυα επικοινωνιών. Η ελεύθερη ροή και η πρόσβαση σε αυτή αποτελεί προαπαιτούμενο και εγγύηση για την ανάπτυξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας, την παραγωγή ουσιώδους και αδέσμευτης γνώσης και πολιτισμού, την κοινωνική απελευθέρωση και τη γενικότερη ανθρώπινη πρόοδο.

Όλα αυτά λοιπόν, ήταν αδύνατο να μείνουν έξω από τη σφαίρα του Hollywood. Έγιναν αρκετές ταινίες, με θέμα το hacking και τους υπολογιστές, φυσικά στις περισσότερες κυριάρχησε το life-styling με πολλά κλισέ και σε μερικές περιπτώσεις αρκετή “αμερικανιά”, ίσως και σε σχεδόν όλες τις περιπτώσεις να είχαμε και κάποιες ενστάσεις για κάποια από τα νοήματα που περνάει, τα οποία δεν είναι και τόσο αντικειμενικά. Σε γενικές γραμμές όμως, δίνεται κάποιο νόημα και εξαρτάται πως θα το δει κάποιος.

Πιο κάτω θα δούμε εικόνες, από κάποιες εξ’ αυτών των ταινιών, όπου φαίνεται καθαρά η χρήση Unix/Linux, Hacking, καθώς και αναφορές στον Ανοιχτό Κώδικα (μα σε καμία περίπτωση δεν αναφέρεται ο Ελεύθερος Κώδικας).

Αν και θα μπορούσαν να μπουν αρκετές ταινίες, (κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα, τα Matrix και Tron), προτιμήθηκαν, λιγότερo φουτουριστικές ταινίες, με πιο άμεση και οικεία προσέγγιση. Οι πιο ενδεικτικές ταινίες του είδους, είναι -ή θα μπορούσαμε να την πούμε τριλογία- των (με χρονολογική σειρά): Hackers, Takedown, Antitrust.
Δεν είναι οι μόνες, υπάρχουν κάμποσες ακόμα, μα προτίμησα να αναφέρω αυτές προηγούμενων δεκαετιών, όταν όλα όσα έχουν συμβεί σήμερα, βρίσκονταν υπό εξέλιξη.

Άλλωστε, το hacking δεν φοβίζει μόνον, για τις μέχρι τώρα δράσεις και χρήσεις του.
Φοβίζει κυρίως για τις απέραντες δυνατότητες που προσφέρει και για τους κινδύνους που εγκυμονεί, πέρα από τα όρια των όσων έχουν αναπτυχθεί μέχρι σήμερα.
Οι κίνδυνοι αυτοί σχετίζονται με τις διεθνείς επικοινωνίες και συγκοινωνίες, με την εθνική άμυνα, με την ιδιωτική ζωή και το απόρρητο.
Ή μήπως και με την πιθανότητα να μείνει γυμνή η εξουσία και η αυθαιρεσία;

Στην πραγματικότητα, το hacking μπορείτε να το βρείτε στα υψηλότερα επίπεδα κάθε επιστήμης ή τέχνης,

Antitrust

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Ο Milo Hoffman είναι ένας νεαρός ταλαντούχος προγραμματιστής που μαζί με τον φίλο του Teddy κάνουν τα δικά τους όνειρα για το μέλλον της πληροφορικής. Και ενώ είναι ορκισμένος εχθρός των μονοπωλίων της πληροφορικής. Μια μέρα, όμως, δέχεται μία πρόταση που είναι αδύνατον να αρνηθεί. Ο Gary Winston, είναι πρόεδρος και ιδρυτής της εταιρίας NURV, μιας εταιρίας που ετοιμάζει ένα πρόγραμμα που θα καταπλήξει τον κόσμο. Για να είναι όμως έτοιμο έγκαιρα η βοήθεια του Milo είναι απαραίτητη. Εκείνος παίρνει τη σκληρή απόφαση να εγκαταλείψει τον Teddy και να αφοσιωθεί στο Synapse, το πρόγραμμα που ετοιμάζει η NURV. Όταν o Teddy βρίσκεται δολοφονημένος, διάφορες υποψίες αρχίζουν να τον ανησυχούν. Τι ρόλο παίζουν άραγε οι δύο γυναίκες της ζωής του; Είναι πράγματι ειλικρινή τα αισθήματά τους ή πρόκειται απλά για κατασκόπους;

Αρκετό life-style και κλισέ στη ταινία, η οποία ωστόσο έχει μια πολύ καλή ιστορία, αλλά με μέτριες ερμηνείες, τόσο από τον Tim Robins στον (και καλά) ρόλο του Bill Gates, ενώ οι τρεις ωραίοι του Cast (Phillipe, Forlani και Leigh Cook) επικεντρώνονται στο να είναι ωραίοι, μη μπορώντας να αποδώσουν ρεαλιστικά τον ρόλο τους.
Παρόλα αυτά και όχι άδικα, έχει χαρακτηριστεί ως μια ταινία -που στην εποχή της- ήταν «προφητική για τα σχέδια της Microsoft».

Takedown

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Η ταινία είναι βασισμένη στον έναν και μοναδικό πασίγνωστο phreaker της εποχής μας, τον Kevin Mitnick. Στην ταινία διαδραματίζεται το κυνηγητό του FBI προσπαθώντας να πιάσει τον Kevin, με τον τελευταίο να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του αλλά και τεχνικές social engineering (phising) για να τους ξεφεύγει. Η πραγματική καταδίωξη του Mitnick αρχίζει όταν τραβάει την προσοχή ενός άλλου hacker, τον Tsutomu Shimomura. Σε συνεργασία με τις Αρχές και τον John Markoff, ο Shimomura προσπαθεί να εντοπίσει τα ίχνη του πιο περιβόητου καταζητούμενου στις ΗΠΑ, όταν δύο χρόνια μετά εισβάλουν στο διαμέρισμά του. Το τρομακτικό με την όλη υπόθεση είναι πως η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πως όλα τα hacks και τα τρικ που σκαρφίζεται ο Mitnick για να προσπεράσει τις δικλείδες προστασίας τα είχε όντως πραγματοποιήσει.

Η ταινία που δεν έγινε ποτέ. Από τις πρώτες ημέρες παραγωγής της γνωστά περιοδικά και εφημερίδες αμφισβήτησαν την ύπαρξή της. Παρόλα αυτά, το “Takedown” βασισμένο σε βιβλίο των Tsutomu Shimomura (υπεύθυνος ασφαλείας Η/Υ) και John Markoff (δημοσιογράφος), ήταν έτοιμο το 1999. Όμως καθυστέρησε να προβληθεί στις αίθουσες του κόσμου επειδή έπρεπε πρώτα να αποφυλακιστεί ο κατηγορούμενος Kevin Mitnick, πάνω στον οποίο βασίστηκε η ταινία.
Η ιστορία είναι πραγματική αν και στην ταινία υπάρχουν και φανταστικά μέρη για να προστεθεί δράση και αγωνία. Ο γνωστός πια “hacker”, επιτίθεται στον υπολογιστή του Shimomura (συγγραφέα του βιβλίου) και αποκτάει αρχεία που δεν έπρεπε. Έτσι αρχίζει ένα ανθρωποκυνηγητό από το FBI και την ομάδα του Tsutomu για την εύρεση και φυλάκιση του Mitnick. Βλέπουμε τους ηθοποιούς Skeet Ulrich και Russell Wong να έχουν πραγματικά συλλάβει το ρόλο τους και να δημιουργούν ένα υπερθέαμα ρεαλισμού και περιπέτειας.

Ξεκινάμε με τον Kevin να είναι ελεύθερος με αναστολή από την τελευταία του κάθειρξη (ναι, είχε συλληφθεί και άλλες φορές στο παρελθόν!), χωρίς όμως να έχει βάλει μυαλό. Η αστυνομία προσπαθεί να τον παγιδέψει αλλά εκείνος, χρησιμοποιώντας τα κόλπα social engineering για τα οποία είναι γνωστός από τα βιβλία του, πετυχαίνει πάντα αυτό που θέλει. Κάποια στιγμή καταφέρνει να εισβάλλει στον υπολογιστή του “security expert” Shimomura από όπου, εκτός από τα απλά αρχεία, παίρνει και ένα περίεργο κωδικοποιημένο πρόγραμμα. Ο Tsutomu από εκεί και πέρα βάζει σκοπό της ζωής του να συλλάβει τον Kevin πριν η κατάσταση ξεφύγει κι άλλο από τον έλεγχο.

Η ταινία περιλαμβάνει αρκετά φανταστικά στοιχεία (όπως την τυχαία συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών πριν τη σύλληψη, που δε συνέβη ποτέ) όμως σε γενικές γραμμές έχει κάποιο βασικό “ρεαλισμό” όσο αφορά τα υπολογιστικά συστήματα που παρουσιάζονται. Με άλλα λόγια, τα τηλεφωνικά καλώδια είναι συνήθως συνδεδεμένα στα PC όταν επιχειρούν dialup access και ο κώδικας της C που εμφανίζεται ίσως και να γινόταν compile :)
Δυνατός ο τελευταίος διάλογος Kevin-Tsutomu στη φυλακή, ο οποίος κλείνει με πολύ ώριμο τρόπο την ταινία.

Hackers

ΥΠΟΘΕΣΗ:

Η πιο γνωστή και πολυσυζητημένη ταινία για υπολογιστές των ’90s. Παρουσιάζει την αμερικανική “υποκουλτούρα” της hacking και phreaking σκηνής, έχοντας σαν βάση βιβλία προς wannabe-hackers και το γνωστό “Manifesto” του Mentor. Μερικοί από εσάς ή τουλάχιστον όσοι συχνάζετε σε underground hacking forums, θα έχετε δει εκφράσεις και usernames του τύπου: ZeroCool, AcidBurn, Hack the Planet κλπ.
Η ταινία Hackers από την οποία προήλθαν όλα αυτά, προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1995 έχει να κάνει με έναν πιτσιρικά ο οποίος γεννήθηκε με το μικρόβιο της πληροφορικής. Το σκηνικό η Νέα Υόρκη, όπου ένας δεκαοχτάχρονος μαθητής μετά από δικαστική ποινή, εξ αιτίας ενός ιού που είχε κάποτε κατασκευάσει, είχε απομακρυνθεί από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τώρα επιστρέφει στην παλιά του τέχνη και τον υπολογιστή του, για να ανακαλύψει πως δεν είναι πια όσο μόνος νόμιζε. Μαζί με τους νέους φίλους του θα προσπαθήσουν να σταματήσουν έναν δολοφονικό ιό που σχεδιάστηκε από κάποιον “κυβερνοπειρατή” της “σκοτεινής πλευράς”.
Η ταινία είναι πολύ ευχάριστη, με κάλο soundtrack και ενδιαφέρον σενάριο (που σύντομα μετά έγινε και βιβλίο). Δε θα πρέπει σε καμία περίπτωση να νομίσει οποιοσδήποτε πως ότι παρουσιάζεται εκεί είναι δυνατόν να συμβεί, επειδή τίποτε δεν είναι όσο απλό φαίνεται.

Ο Jonny Lee Miller, γνωστός από το Trainspotting και η τώρα πια διάσημη Angelina Jolie (Bone Collector, Gone in 60 seconds), ενσαρκώνουν τους βασικούς hackers της ταινίας, ενώ εμφανίζονται μαζί τους και άλλα γνωστά ονόματα όπως ο Matthew Lillard (Scream) και άλλοι.
Αυτή η ταινία δεν άρεσε σε κάποιους οι οποίοι την πήραν πολύ στα σοβαρά και λίγο καιρό μετά την προβολή της στις αμερικάνικες αίθουσες, φρόντισαν να αλλάξουν (παρανόμως) την επίσημη σελίδα της.
Η υπεύθυνη εταιρία δε λυπήθηκε καθόλου (=διαφημιστική ευκαιρία), αφού φρόντισε να κρατήσει τη διαφοροποιημένη σελίδα στο on-line αρχείο της.
Αρκετά γλυκανάλατη και με δόσεις αληθοφάνειας (και όχι πάντα αλήθειας), είναι σαν σύνολο μια ευχάριστη ταινία, λαμβάνοντας υπόψη πως έχει έντονα αμερικάνικα πρότυπα και τα κλασσικά κλισέ.


Ενδεικτικό το παραπάνω δείγμα και ο καθένας, βλέπει τα πάντα (όχι μόνο τον hacker) με την δική του οπτική (η συμφέροντα η σαν θύμα προπαγάνδας).
Όπως λέει ο “Bill Gates”, στο Antitrust:

Είμαστε όλοι κώδικας.
Δυαδικοί. Ή το 0 ή το 1.

Είναι έτσι τελικά;

Και για να προλάβω ερωτήσεις, ναι, τις ταινίες μπορεί να τις βρει όποιος θέλει στο διαδίκτυο, καθώς και ελληνικούς υπότιτλους για όλες.

5 «Μου αρέσει»

Δεν ξέρω αν επιτρέπεται να προσθέσω κι αυτό.

Ταινία: Οι Αθόρυβοι

Φυσικά μπορείτε να διαγράψετε την ανάρτηση, αν δεν είναι απαραίτητο.

3 «Μου αρέσει»

Εφοσον ο συνδεσμος δεν παραπεμπει σε παρανομο υλικο εισαι οκ

:slightly_smiling_face:
Δεν αναφερομαι για τον συνδεσμο, αλλα αν η αναρτηση μου εκφραζει με το τιτλο του θεματος, δηλ. ειναι εκτος θεματος?

Πώς μας ξέφυγε αυτή, ωραίος!
Μπορείς να το βάλεις και σε αυτό το νήμα που είναι πιο γενικό :

1 «Μου αρέσει»

Πολύ ωραίες όλες! Το Hackers το είχα έως πρόσφατα και σε βιβλίο. Το Takedown ήταν η πρώτη ταινία που είχα δει και κατάλαβα ότι είχε πραγματικά δώσει το hacking σε μια πιο ρεαλιστική αναπαράσταση. Πολύ καλή και η σειρά MrRobot.

1 «Μου αρέσει»